MGA NGITI NG KAHAPON

Kay sarap sariwain, kahapong nagdaan Mga ngiting namutawi’y kayhirap malimutan Sa busilak na puso, puspos ng kaligayahan Tila isang bulaklak na ang bango’y di maparam Tulad din ng mga puno, damo at halaman Na luntiang mga kulay ay kay inam pagmasdan Ang galak sa puso ay gayon na lamang Sa tuwing maalala mga kahapong kinagisnan Simula pagkabata, nang bubot pa lamang Tayo’y sinaliw na ng iba’t-ibang karanasan Na kung ating iisipin ay parang kailan lamang Tayo ngayo’y narito na at nabago nang tuluyan Tila tayo’y hinihele sa lambing ng mga awitan Sa t’wing maalala mga kahapong nagdaan Kaygaan sa katawan pati na sa isipan Sa diwa’y nakaukit, nar’yan hanggang katapusan Sa pagitan ng poot at hirap ng kalooban Ay walang ‘di dumanas lumuha at masuklam Ngunit sa himig ng musika’t awitan Ang luha’y naglalaho, poot napaparam Sa tinig ng ilang mga kaibigan At sa lutong ng kanilang mga halakhakan Ngiti’y sumisilay, ano’t ‘di mapigilan Mundo’y anong saya, tila ayaw nang bitiwan Ngunit ang lahat nga’y sadyang may hangganan Ngiti ri’y mapapawi, saya’y napaparam May oras na tayo’y nagkakabukluran Tinig ng isa’t-isa’y kinasasabikan Kung maibabalik nga lang ang kamay ng orasan Ang mga balakin ko’y lalo pang gagandahan Nang ang tuwa’t ligaya’y sumibol pang tuluyan At pagdating ng panahon, walang hanggang kaligayahan O, kay tamis gunitain, mga kahapong nagdaan Kay sarap pakilusin dito sa ating isipan Sa isip at diwa’y tila isang kayamanan O, salamat sa Maykapal at may kahapong nakamtan. March, 1988